Het was al aangetoond dat mindfulness meditatie een positief effect heeft op pijnbeleving. Daarmee bedoel ik niet dat de pijn sterker wordt beleefd maar dat ze meer wordt gezien als “sensatie” en minder als “ongewenst”. Het corticale mechanisme dat daarvoor zorgt lijkt nu te zijn blootgelegd door een promovendus aan de Universiteit van Maastricht.
Vrijwilligers werden onderworpen aan lichte pijnprikkels in de onderarm. Mensen die mediteerden namen de fysieke prikkels sterker waar dan mensen die niet mediteerden. Uit hersenscans bleek dat de posteriore insula – waar pijnregistratie plaatsvindt – van mediterende proefpersonen meer activiteit lieten zien dan die van niet-mediterende proefpersonen.
Tegelijkertijd bleek uit de hersenscans dat de laterale prefrontaalkwab bij mediterenden minder actief was dan bij niet-mediterende proefpersonen. Dit gebied zorgt voor de regulering van ervaringen.
Gekoppeld aan de subjectieve beleving van de prikkels, die bij mediterende proefpersonen milder uitviel dan bij hun niet-mediterende collega’s, geeft dit onderzoek aanleiding om nog eens nader te kijken naar de stelling dat tenminste een deel van de subjectieve pijn die iemand ervaart door die persoon zelf wordt toegevoegd.
De boeddhistische traditie spreekt in dit verband van twee pijlen. De eerste is de prikkel zelf en de tweede is het lijden, het klagen, de schrik, etcetera die we er zelf steeds aan toevoegen. In meditatie kun je leren om deze twee pijlen van elkaar te onderscheiden, zodat je jezelf niet meer lijden aanwrijft dan nodig is.
Lees hier meer over het onderzoek.
Eén antwoord op “Oorzaak veranderde pijnbeleving bij meditatie ontdekt in de hersenen”